Wnuk Konrada Mazowieckiego, wymógł na ojcu Kazimierzu wydzielenie dzielnicy – otrzymał biedną i słabo zaludnioną ziemię sieradzką, którą w szybkim czasie skolonizował, lokował miasta i zadbał o rozwój handlu i rzemiosła. Podjął bliską współpracę z sąsiadem Bolesławem Wstydliwym, by po latach objąć po nim rządy w Krakowie. W ciągu dziewięciu lat panowania musiał zmierzyć się z najazdami Tatarów, Jaćwingów, Litwinów i Rusinów, z każdej walki wychodząc zwycięsko i udowadniając, że ma talenty wybitnego dowódcy. Hańbą okryła go żona, ogłosiwszy publicznie po sześciu latach małżeństwa, że jest impotentem. Gryfina odeszła od męża starając się o unieważnienie związku, ale po kilku latach małżonkowie pogodzili się. Leszek miał podobno podjąć leczenie, polegające na spożywaniu węży, jaszczurek i żab, ale chyba nie przyniosło ono efektu, skoro małżeństwo pozostało bezdzietne. Był władcą bezkompromisowym i przez długi czas musiał zmagać się z opozycją, poza tym popadł w konflikt z biskupem krakowskim odmawiając potwierdzenia nadanych za poprzednika przywilejów. Pod koniec panowania udało mu się jeszcze odeprzeć kolejny najazd Tatarów. Niestety zmarł na skutek zarazy.