Pierwszy władca z rodu Piastów, który pojawił się na kartach kronik. Jego dokonaniami można by  obdzielić kilku władców, a i tak każdego z nich uznalibyśmy za wybitnego. Sprawny wódz, poszerzył granice odziedziczonego po przodkach terytorium mniej więcej do granic obecnej Polski. Rozbudował sieć potężnych grodów, stanowiących centra militarne i administracyjne rodzącego się państwa. Zapoczątkował proces chrystianizacji kraju. Dzięki przyjęciu chrztu z niegodnego szacunku barbarzyńcy stał się równy innym władcom chrześcijańskiej Europy, czego potwierdzeniem były małżeństwa z czeską księżniczką Dobrawą i niemiecką szlachcianką wysokiego rodu Odą. Znosząc dawne struktury plemienne i wprowadzając na ich miejsce nowe rozwiązania społeczne, administracyjne i kulturalne, rozpoczął proces wchodzenia dotychczas pogańskiego państwa piastowskiego w krąg cywilizacji chrześcijańskiej opartej na spuściźnie starożytnego Rzymu. Zapewnił też Polsce organizację kościelną zależną jedynie od papieża, czego nie udało się osiągnąć np. znacznie wcześniej schrystianizowanym Czechom. O ile łatwo wymieniać dokonania Mieszka, to o nim samym nie potrafimy wiele powiedzieć. Skoro nie ma wzmianek o jego ułomnościach, co kroniki zazwyczaj odnotowywały, możemy przypuścić, że był zdrowym, zapewne także energicznym mężczyzną. Nie był pyszałkiem, znał swoje miejsce w hierarchii ówczesnej Europy, zaś w swoich poczynaniach kierował się racją stanu. Jeśli interes państwa tego wymagał, potrafił porzucić dotychczasowych sojuszników i wystąpić ramię w ramię z niedawnymi wrogami.