Najmłodszy syn Mieszka Starego, po ojcu objął Wielkopolskę, o którą jednak przyszło mu walczyć w późniejszych latach z bratankiem Władysławem Odonicem. Jeszcze za życia ojca angażował się w zdobycie dla niego tronu, a po śmierci Mieszka, przy poparciu Krakowian, objął tron princepsa. Chcąc wzmocnić swą pozycję rządził twardą ręką i był przeciwnikiem nadawania przywilejów Kościołowi. Wzbudził tym niechęć w środowisku krakowskim i szybko został odsunięty od władzy. Nie zarzucił jednak starań o jej odzyskanie. Z Leszkiem Białym zawarł układ o przeżycie zgodnie z którym ten, który przeżyje drugiego odziedziczy po nim władzę. Na mocy tej umowy miał prawo do krakowskiego tronu po śmierci Leszka, dlatego istnieje podejrzenie, że mógł przyczynić się do tragedii podczas zjazdu w Gąsawie, w którym zresztą nie brał udziału. Udało mu się jeszcze zasiąść na tronie krakowskim, ale wiele lat później, na krótko przed śmiercią. Uznawany jest za władcę nieudolnego, kłótliwego, miernego polityka, nie umiejącego zapewnić sobie poparcia możnowładztwa. Wiele lat pozostawał w konflikcie z arcybiskupem gnieźnieńskim, którego wygnał z Wielkopolski, a za swoją postawę wobec Kościoła był dwukrotnie ekskomunikowany. Długosz pisał o nim, że był „rozpustny i wszeteczny”. Zginął prawdopodobnie z rąk dziewczyny, którą napastował. Książę nie miał dzieci, a jego dziedzicem został Henryk Brodaty. Jego przydomek związany był prawdopodobnie z cechą fizyczną – książę był wysoki i miał długie, chude nogi.