Młodszy syn Kazimierza Sprawiedliwego, objął we władanie Mazowsze. Współpracował z bratem, Leszkiem Białym, wspierając go politycznie i wojskowo. Razem próbowali zaradzić uciążliwym najazdom Prusów na dzielnicę Konrada: począwszy od prób chrystianizacji, tworzenia stróż rycerskich, po organizowanie krucjat. Prawdopodobnie Henryk Brodaty zwrócił uwagę Konrada na możliwość wykorzystania do tego zadania zakonu krzyżackiego. Pierwsze lata obecności sprowadzonych przez Konrada zakonników były korzystne – Krzyżacy współdziałali z książętami, odnosili sukcesy w walce z Prusami. Z czasem jednak, uzyskawszy od papieża potwierdzenie sfałszowanego aktu własności ziemi chełmińskiej, uniezależnili się od księcia, by w niedalekiej przyszłości, ale już po śmierci Konrada, stworzyć potężne, zagrażające Polsce państwo zakonne. Oprócz sprawy pruskiej, księcia pochłaniała chęć zdobycia władzy zwierzchniej w Krakowie. Podejmował wielokrotne próby objęcia tronu, a w dążeniu do władzy nie przebierał w środkach: porwał Henryka Brodatego, więził małoletniego bratanka Bolesława i jego matkę w lochu, księżnę podobno pobił. Dopiero po śmierci Henryka Pobożnego na krótko stał się panem Małopolski – jego autorytarne rządy wzbudziły zdecydowany sprzeciw, musiał opuścić Kraków po zbrojnej interwencji opozycji. Z jednej strony porywczy, podstępny, okrutny, słynął z budowy kościołów, był fundatorem dzieł sztuki, sprzyjał rozwojowi mazowieckich miast i wsi, rozbudował i lokował miasto Płock.