Najmłodszy syn Bolesława Wysokiego, wnuk Władysława Wygnańca, uważany jest za jednego z najwybitniejszych książąt okresu rozbicia dzielnicowego. Nie stronił od niewyszukanych rozrywek, ale też cechował się skromnością, pozostając pod dużym wpływem żony Jadwigi, przyszłej świętej. Po 20 latach małżeństwa para złożyła śluby czystości i od tej pory Henryk przestał strzyc brodę (stąd przydomek), nosił proste odzienie, a Jadwiga poświęciła się służbie dla ubogich. Podobno chodziła boso, z czego mąż nie był zadowolony, poprosił więc spowiednika, by ten nakazał księżnej noszenie butów. Jadwiga nosiła podarowane przez duchownego buty, ale... przewieszone na sznurku. Henryk uczestniczył w wyprawie zbrojnej na Prusy, jednak bez sukcesów. To prawdopodobnie on zaproponował sprowadzenie do Polski Krzyżaków. Pod rządami Henryka Śląsk stał się przodującą dzielnicą pod względem gospodarczym – książę wspierał osadnictwo, lokował miasta, następował rozwój rzemiosła, handlu, górnictwa. Henryk rozpoczął rządy od małego księstwa śląskiego, by pod koniec życia stać się najpotężniejszym księciem w kraju. Mimo pobożności i hojnym fundacjom zmarł w stanie ekskomuniki, gdyż sprzeciwiał się przywilejom Kościoła. Skupiwszy pod swoją władzą znaczną część ziem polskich miał duże szanse na odbudowę królestwa polskiego. Dzieło jego miał kontynuować syn, Henryk Pobożny.